เมื่อช่วงกลางเดือนมกราคม 2564 ที่ผ่านมา น้องหมาตัวเล็กหน้าตาน่ารักขนสั้นสีขาว เพศผู้ชื่อ “บอนชุก” (Boncuk) ซึ่งมีความหมายว่า “ลูกปัด” ได้กลายเป็นแขกสี่ขาที่ได้แวะมาโรงพยาบาล Medical Park Trabzon Karadeniz Hospital ในเมืองบาตมัน ประเทศตุรกีบ่อยที่สุด.
.
บอนชุกมักจะปรากฏตัวที่บริเวณหน้าประตูทางเข้าออกอาคารโรงพยาบาลในตอนเช้าช่วงเวลาประมาณ 9.00 น. และเขาจะนั่ง นอนรออยู่อย่างนั้นไม่ยอมเดินไปไหนไกลจนกว่าท้องฟ้าจะเริ่มมืดลง
.
เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเล่าว่า เขาได้พบกับบอนชุกครั้งแรกเมื่อวันที่ 14 มกราคม 2564 ที่ผ่านมา ขณะที่ได้ติดตามคุณปู่ “เซไม เซนเติร์ก” (Cemal Şentürk) ผู้ปกครองของเขาเข้ามาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเนื่องจากอาการป่วย
.
เจ้าหน้าที่เล่าต่อว่า วันนั้นบอนชุกนั่งอยู่ข้างๆ เตียงคุณปู่เซไมบนรถพยาบาล เขาดูกระวนกระวายใจและเป็นห่วงคุณปู่มาก เมื่อมาถึงโรงพยาบาลบอนซุกก็รู้ตัวว่าไม่สามารถติดตามนายรักเข้าไปภายในอาคารโรงพยาบาลได้ เขาจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ที่บริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าออกอาคาร จุดที่เขาคิดว่าจะได้ใกล้ชิดนายรักได้มากที่สุด บอนชุกดูกังวลใจและพยายามชะเง้อมองหานายรักเป็นระยะๆ ผ่านบานประตูกระจกอย่างมีหวัง เขาเพียงแค่ต้องการได้หน้านายรักอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ายังปลอดภัยดี
.
บอนชุกนั่งรอคุณปู่เซไมตั้งแต่ช่วงเช้าไม่ยอมห่างจากบานประตูทางเข้าออกอาคารโรงพยาบาลไปไหนไกลเลย จนกระทั่งพระอาทิตย์ค่อยๆ ลาลับขอบฟ้าเวลาเปลี่ยนย่างเข้าช่วงพลบค่ำเขาถึงจะยอมเดินกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก
.
“อายเนอร์ เอจีอิล” (Aynur Egeli) ลูกสาวของคุณปู่เซไมเธอได้พยายามตามบอนชุกกลับบ้านหลายต่อหลายครั้งแต่ทว่าไม่เกิน 2 ชั่วโมง เธอก็จะพบว่าบอนชุกได้หนีออกจากบ้านและเดินกลับมานั่งรอคุณพ่อของเธอที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม อย่างไรก็ตามบอนชุกก็ไม่ได้เข้าไปสร้างความรำคาญใจให้กับเจ้าหน้าที่หรือผู้คนที่เดินทางเข้ามาใช้บริการที่โรงพยาบาลเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นเด็กดีจนได้รับคำชื่นชมและถูกปฏิบัติด้วยความเอ็นดู...
.
บอนชุกเต็มใจและรู้สึกดีที่ได้นั่งรออยู่อ่ยางนั้น ซึ่งอายเนอร์ก็เข้าใจความรู้สึกของเขาดีเพราะเธอเองก็รักและเป็นห่วงคุณพ่อตลอดเวลาไม่ต่างจากบอนชุกเลย นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่บอนชุกทำเพื่อคนที่เขารักได้ ซึ่งมันยังช่วยเยียวยาสภาพจิตใจทำให้เขามีความสุขขึ้นได้บ้างในระหว่างที่ต้องรอให้คนที่เขารักแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง ดังนั้นอายเนอร์จึงไม่พยายามเข้าไปห้ามบอนชุกอีก
.
“ถึงแม้ว่าฉันจะตามบอนชุกกลับบ้านหลายครั้ง แต่หลังจากนั้นอีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะแอบหนีออกมานั่งรอคุณพ่อของฉันที่หน้าโรงพยาบาลเหมือนเดิม เขาคงเป็นห่วงคุณพ่อของฉันมากๆ ซึ่งฉันเข้าใจดี ดังนั้นฉันจะไม่บังคับและปล่อยให้นั่งรออยู่ที่นั่นอย่างที่เขาต้องการ”
อายเนอร์ให้สัมภาษณ์กับสำนักข่าว DHA ของตุรกี
.
.
"ทูแรท เอร์แคน"(Murat Ercan) ผู้อำนวยการศูนย์ผู้ป่วยระหว่างประเทศ เจ้าหน้าที่และผู้คนที่เดินทางเข้ามาใช้บริการโรงพยาบาลต่างรู้สึกประทับใจในความภักดีและซื่อสัตย์ของบอนชุก ชื่นชมในหัวใจที่มีรักแท้มั่นคงและความอุตสาหะของเขาที่ไม่เคยย่อท้อต่อการเฝ้ารอ แม้ต้องอดทนฝ่าสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงจนทำให้ต้องลำบากและเผชิญอันตรายนานาประการบนท้องถนนเพื่อเดินเท้าจากบ้านมาที่โรงพยาบาลทุกวันก็ตาม นอกจากนี้บอนชุกยังเป็นเด็กดีไม่เคยทำให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต้องรู้สึกลำบากใจเลย
.
ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้จึงทำให้เจ้าหน้าที่ได้พิจารณาเป็นกรณีพิเศษ อนุญาตให้บอนชุกได้เข้าไปภายในอาคารเพื่อใช้เวลาใกล้กับคุณปู่เซไมนายรักของเขา โดยหวังว่าช่วงเวลาสั้นๆ นี้จะช่วยทำให้บอนชุกสบายใจขึ้นหลังจากที่มั่นใจแล้วว่านายรักยังคงปลอดภัยดีและอีกไม่นานก็จะได้กลับบ้านพร้อมกันอีกครั้ง
.
ผู้อำนวยการทูแรท พาบอนชุกเข้าไปเยี่ยมคุณปู่เซไมถึงข้างเตียงผู้ป่วย บอนชุกดีใจมากที่ได้เจอหน้านายรักอีกครั้ง แววตาของเขาเปลี่ยนไปสดใสและมีชีวิตชีวาขึ้นมาก เขากระโดดเกาะบนขาคุณปู่ ทำหูลู่และส่ายหางดุ๊กดิ๊กไม่หยุดเลย อากัปกิริยาของบอนชุกกำลังพรรณนาคำว่า "คิดถึง" ไม่หยุด ขณะที่คุณปู่เองก็ดีใจไม่ต่างกัน เขามีแรงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะโน้มตัวลงไปสัมผัสบอนชุกน้องหมาตัวเล็กแสนดีของเขาด้วยรักและเอ็นดูพร้อมกับบอกคิดถึง เพียงครู่สัมผัสและนำเสียงที่คุ้นเคยก็ทำให้บอนชุกค่อยๆ สงบลง
.
แม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่ได้มีเวลาใกล้ชิดกัน แต่เห็นได้ชัดว่ามันกลับสร้างกำลังใจและความสุขก้อนโตให้กับผู้ป่วยวัยชราและน้องหมาแสนดีที่จิตใจกำลังห่อเหี่ยวได้มากจริงๆ
.
.
ถึงแม้ว่าบอนชุกจะได้รับโอกาสพิเศษเจอกับนายรัก แต่หลังจากนั้นเขากลับยังคงเดินเท้ามานั่งรอนายรักอยู่ที่เดิม จนกระทั่งในวันที่ 20 มกราคม 2564 การรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อคุณปู่เซไมอาการดีขึ้นมากจนแพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้ แน่นอนวันนั้นบอนชุกก็ยังคงมานั่งรออยู่ที่บริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าออกอาคารโรงพยาบาลเช่นเคย แต่วันนั้นเขามีความสุขต่างกับการรอคอยหลายวันที่ผ่านมา ภาพที่เขาหวังจะได้เห็นมานานตลอดระยะเวลา 6 วันเกิดขึ้นแล้ว! คุณปู่เซไมนั่งรถเข็นและกำลังรอที่จะได้กลับบ้าน
.
ทันทีที่รถเข็นคุณปูเซไมเลื่อนผ่านบานประตูออกจากอาคารโรงพยาบาล บอนชุกก็รีบวิ่งเข้าไปหาคุณปู่ทันที เขาดีใจมากกระโดดโลดเต้นไม่หยุดราวกับเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ภาพที่เกิดขึ้นทำให้เจ้าหน้าที่หลายคนต่างพลอยยินดีและมีความสุขตามไปด้วย มันเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจ ทุกคนรู้ดีว่าบอนชุกเฝ้ารอวันนี้มานาน เขามีความสุขและส่ายหางได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ตอนนี้นายรักของเขาแข็งแรงขึ้นมากและกำลังจะได้กลับบ้านไปอยู่กับเขาแล้ว
.
“บอนชุกอยู่กับผมมา 9 ปีแล้ว ผมเองก็คิดถึงเขามาก ๆ เหมือนกัน เราสนิทกันมากแทบไม่เคยห่างกันเลย”
คุณปู่เซไมให้สัมภาษณ์กับสำนักข่าว DHA ของตุรกี
.
.
“น้องหมาทำให้มนุษย์เรามีความสุขได้มากจริงๆ , พวกเขาจะอยู่ใกล้ๆ เราเพื่อทำให้หัวใจก้าวผ่านความทุกข์และพบกับความสุขได้เสมอ”
คุณปู่เซไมให้สัมภาษณ์กับสำนักข่าว DHA ของตุรกี
.
.
.
.
ช่วยกดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ Dog’s Clip ด้วยนะครับ
หากมีประสบการณ์ หรือเรื่องราวที่น่าสนใจของเหล่าเพื่อนสัตว์
อย่าลืมส่งมาแบ่งปันด็อกคลิปนะครับ เรื่องราวของคุณอาจสร้างแรงบันดาลใจ
หรือช่วยให้เหล่าเพื่อนสัตว์มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้
กดเพื่อเข้าร่วมกลุ่มด็อกคลิป , กดเพื่อส่งเรื่องราวของคุณ หรือติดแฮชแท็ก #dogsclip
..................................................................
บทความโดย dogsclip.com
“บทความถูกรวบรวมและเรียบเรียงขึ้นใหม่ด้วยสำนวนของด็อกคลิป บทความมีลิขสิทธิ์ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก และ หรือ ดัดแปลงนำไปเผยแพร่ต่อเพื่อสร้างรายได้ก่อนได้รับอนุญาต”
.
.
